Tiantou
It is a rainy day today!
Dat zegt Jimmy van het hotel waar we zitten. Met bakken komt de regen uit de loodgrijze hemel. Toch twijfelen we geen moment om opnieuw door de rijstvelden te gaan klimmen, we zijn hier niet voor niets helemaal naar toe gereisd. De kleine riviertjes tussen de rijstvelden zijn modderstromen geworden, het water kolkt overal naar beneden. Glibberend over de stenen paden gaan we dan weer omhoog, dan weer naar beneden. Naar beneden is moeilijker dan omhoog. In het dorp Daizai aangekomen zijn we al aardig doorweekt, het enige dat we daar voorlopig kunnen krijgen is Nescafé en dat is al heel wat, de dorpsbewoners zijn met andere dingen bezig, modder scheppen, water uit plassen scheppen en vuurtjes stoken. Sommigen werken met de paraplu op gewoon in de rijstvelden. We wachten hier een tijdje voor de wolkbreuk, als deze voorbij is gaan we verder het dorpje Daizai in, we willen naar de Golden Buddha Peak Vieuw Point en vinden uiteindelijk de juiste route. Maar net voordat we de brug overgaan richting de route barst er een stevig onweer los, een lokale Yao vrouw duidt ons uit dat we niet moeten gaan, maar dat waren we al niet meer van plan. We zijn bang voor onweer en we zijn de man in Guilin op de scooter die getroffen werd de bliksem nog niet vergeten. We scharrelen wat rond in het dorpje Daizai en vinden op een hoek toch nog een eethuis en dit lijkt ons het moment om maar te gaan eten en de onweersbui af te wachten, het is ondertussen rond het middaguur. Een Chinese dame, een toerist, die een beetje Engels spreekt wil ons de plaatselijke specialiteit aansmeren, maar we maken onze eigen keus en kiezen voor kip met komkommer en aardappeltjes met varkensspekjes, gewoon Chinees zoals we onderweg op de fiets ook zo vaak aten. In Guilin hebben we ons de specialiteit van Guilin laten aansmeren, het was zompig spekvet met rare stijve grijze klonten, we hebben dit toen niet opgegeten, dus voor ons geen specialiteit meer.
Het onweer drijft langzamerhand weg, de elektriciteit is overal wel uitgevallen, we besluiten om naar ons eigen hotel terug te klimmen. De regen start opnieuw en de wolken zakken tot op de rijstplanten. We proberen nog wel af en toe te fotograferen en daarna verdwijnt de camera steeds weer snel onder onze regencape.
De kleine bruggen tussen de rijstvelden gingen twee dagen geleden nog over smalle riviertjes, nu kolkt het modderwater er bijna overheen. We zijn blij als we uiteindelijk in het hotel zijn, ook daar geen stroom, geen warme douche en geen koffie. Maar…, een paar dagen geleden hebben we een goede fles whisky op de kop getikt en dat smaakt nu natuurlijk wel heel lekker. En net als we onze whisky in onze glaasjes hebben gaat het licht weer aan en is er verse koffie. Wat een mooie dag!
Tiantou – Guilin
We zijn de berg weer afgeklauterd, het bergpaadje is een riviertje geworden en daarnaast kolken de modderstromen, het blijft onophoudelijk regenen. Bij de parkeerplaats staan de Yao vrouwen alweer klaar met hun manden, ze willen voor 50 Yen per stuk bagage, jouw bagage wel naar boven of beneden sjouwen en daar wordt iedere dag veel gebruik van gemaakt, voor de dames een mooie bron van inkomsten, maar ook een stevige klus, soms lopen ze meerdere malen naar beneden en naar boven, ze weten precies wanneer er weer busjes komen. Voordat we in ons busje gaan, eten we een grote kom soep want je weet hier nooit hoelang iets gaat duren, zeker met deze hevige regenval. Onze camera’s en objectieven hebben we in plastic zakken verpakt om ze te beschermen tegen al dat vocht. Gisteren ging het al bijna mis, ik had vocht binnenin mijn grote lens, maar gelukkig is het weer weggetrokken, maar dat betekent wel dat we de vochtgrens aardig bereikt hebben met de camera’s.
Al uren wachten we op ons busje en er komen steeds meer mensen uit de bergen rollen die ook met busjes vervoerd willen worden, maar er komt geen enkel busje boven en we proberen te achterhalen wat er aan de hand is, maar geen Chinees die informatie verschaft, ze wuiven ons gewoon weg met een handgebaar. Ik ga maar eens wat rondlopen op de parkeerplaats die meer op een meertje is gaan lijken en onder een afdak zie een groep toeristen staan, het blijken Portugezen te zijn en zij hebben zojuist gehoord dat er voorlopig geen busjes komen, er zijn landverschuivingen geweest en de weg is geblokkeerd. En dan uren later komt er een graafmachine naar boven gehobbeld en in no time komen er allemaal busjes achteraan. Massaal stuift iedereen op de busjes af, maar dat helpt niet, de chauffeurs houden zich precies aan de kaartnummers van de passagiers waarmee is afgesproken en dat is maar goed ook. Want er zitten natuurlijk al veel brutale Chinezen in de busjes die er weer uit worden gestuurd. Tja, in het land van een brutaal mens heeft de halve wereld ging deze vlieger vandaag eens een keer niet op. Enerzijds zijn we blij dat we in het busje zitten, maar ook bang, het wordt een spannende rit, rechts van het busje dondert de woeste modderstroom van de rivier naar beneden, regelmatig tot aan de rand van het asfalt en dat is heel zorgelijk en links van ons hebben we de steile hoge bergwand die overal aan het afkalven is. Het wegdek is op veel plaatsen al weggeslagen en onze chauffeur hobbelt met het busje door de gaten. Godzijdank is de regen gestopt en dat geeft nog een sprankeltje hoop. Na anderhalf uur hebben we het ergste deel achter de rug en komen we op een bredere weg, de kolkende rivier stroomt niet meer tegen het wegdek aan, maar iets verderop. Het zou wel prettig zijn als de chauffeur zijn handen aan het stuur hield i.p.v. aan de mobiele telefoon, hij belt onophoudelijk. En om de feestvreugde nog wat te verhogen draait er op een scherm voorin het busje een harde Chinese vechtfilm. En dan na ruim 3 uur zijn we in Guilin en we leven nog, we zijn stijf van de stress. De Portugezen die in een busje voor ons zaten staan op ons te wachten en we feliciteren elkaar dat we dit allemaal overleefd hebben, zij hadden een nog rampzaliger chauffeur, hij telefoneerde met twee telefoons, ook tijdens de gevaarlijke trajecten.
Nu moeten we nog met een taxi naar ons hotel zien te komen, maar taxi’s stoppen niet voor ons, wel voor Chinezen en dan komt er een Chinese mevrouw met een riksja en die wil ons wel vervoeren, ze heeft een vriendelijke lach, we spreken een bedrag af en we gaan. Na een tijdje komen we bij ons chique Bravo staatshotel, waar alleen tourbussen en grote auto’s af en aan rijden. We rekenen de riksja snel af en lopen ons hotel binnen, er wordt door onze “vriend” de parkeerwachter nog we even kritisch gekeken, maar hij houdt gelukkig zijn Chinese waffel dicht, want ik ben niet in vorm om zijn geschreeuw nog weer aan te horen. Misschien denkt hij ondertussen (als hij al kan denken), met die gasten is toch geen land te bezeilen, eerst met de fiets en nu met de riksja, laat maar zitten.
Het inchecken gaat weer als vanouds, de manager wordt weer van stal gehaald, en na veel heen en weer gepraat en diverse keren het showen van de boeking van booking.com worden we ingecheckt.
Guilin
zorg minder
De uitdaging van vandaag is het transport van onze fietsen en een groot deel van de bagage, alles moet met de “slow train” naar Guangzhou. Bij de cargo worden we in tegenstelling tot alles wat we hier tot nu hebben moeten regelen zeer hartelijk ontvangen door een peloton personeel en iedereen doet zijn/haar best om het voor ons zo goed mogelijk te regelen. Onze tassen worden eerst wel helemaal leeg gehaald om te screenen, en goed bevonden. We moeten alleen een flesje kettingolie vernietigen. Als dit alles achter de rug is worden onze fietsen zorgvuldig ingepakt met piepschuim en na het betalen van 28 euro is het geregeld. Het zweet druipt ondertussen van onze lijven, maar deze klus is geklaard.
En nu is het tijd voor een mooie wandeling door een van de parken langs het meer. De voorspelde regen is gelukkig niet gekomen en voor de komende dagen zijn de voorspellingen goed, er valt nog van alles te zien in Guilin.